Vanmorgen vroeg om half 9 ging mijn telefoon. “Hi, met Miriam. Hey, ik wil even zeggen dat ik de afspraak van komende zaterdagochtend wil annuleren”. Ik zeg: “Vertel, wat is er aan de hand.”
“Nou, ik denk dat ik het niet meer nodig heb. Ik zit na onze laatste afspraak zó in een positieve mindset, dat het eigenlijk wel helemaal goed gaat met me.” Ik begin te lachen. De laatste keer, een paar weken geleden, spraken we buiten, in een bosrijke omgeving, af en hadden daar een intensieve sessie, waarin ze tot veel inzichten en bewustwording kwam. “Zulke telefoontjes krijg ik het allerliefste, Miriam!”.
Na 5 sessies, waarin we hebben ontrafeld, uitgepluisd, inzichten gevonden en bewustwording gecreëerd hebben en waar nodig ervaringen hebben gematriXt, transformeerde Miriam van iemand die in een burn-out dreigde te raken, werk deed wat niet bij haar paste en onverwerkt leed uit haar jeugd met zich meesleepte, tot een energieke vrouw, met een nieuwe baan, waarbij haar hart elke dag weer een huppeltje maakt en het vooruitzicht heeft op een nieuw thuis waar ze zo naar verlangt.
“En dat heb je allemaal zelf gedaan”, zeg ik. “Ja! Maar wel met jouw hulp!”, zegt ze lachend.
Dankjewel Miriam. Het is zo fijn om het verschil te mogen maken. Mijn dag is goed begonnen!
Volgens zijn moeder heeft Sander van 9 wat hulp nodig met rekenen. De tafels willen er maar niet in en dat levert thuis frustratie, strijd en verdriet op. Ook heeft zijn zelfvertrouwen daar een deuk van opgelopen. We gaan aan de slag met hoofdopruimen. Hij zegt geen zelfvertrouwen te hebben. Hij zegt over zijn 1e tekening dat er niks leuk is in zijn leven. Twee pesters op school, daar heeft hij het meeste last van. Die tekent hij ook in zijn hoofd. Zijn familie zit in een zakje bij zijn borst, maar die zitten gevangen in een kooi. Alles van school loopt zo zijn hoofd uit via een rioolpijp. Er is helemaal geen plaats voor het onthouden van al die tafels! Moeder is verbaasd, ze wist wel van de pesters, maar niet dat het zo groot is in zijn hoofd.
Vóór het opruimen
Wie Sander enorm irriteert is Berend. Een vervelende jongen die hem meerdere keren per week omver beukt voor de lol. Als ik hem vraag welk gedrag hij op zo’n moment nodig heeft van zichzelf noemt hij “voor mezelf opkomen”. We ontladen eerst het gevoel dat hij krijgt als de pestkop op school op hem afkomt lopen om hem om te beuken. Warme boosheid in zijn hoofd. Als een bommetje, die haalt hij eruit en gooit hem op Berend, gooit de restjes in een vuurtje en gooit die restjes weer in een afgrond. We doen de anti-pestoefening erachteraan voor deze pester. Dat vindt Sander leuk. We doen een circle of excellence en vullen deze met alle eigenschappen die Sander nodig heeft bij een volgende ontmoeting met zijn pester. Hij gebruikt hiervoor zijn eigen hulpbronnen uit positieve eigen ervaringen.
Een andere pester is Kees, die hem online een lelijk woord noemde vanwege zijn online naam. Die vindt hij minder erg dan Berend, dus daar wil hij vandaag niks mee doen.
Gewenst hoofd
We gaan verder met zijn hoofd, zoals hij het zou willen. Deze is al veel rustiger en hij weet precies wat hij overal voor wil maken. Een waterpolo cap voor sport. Een das voor Scouting. Een VIP-huis voor zijn familie. Een poepscheetkussen voor leuke dingen. Een koektrommel voor vrienden. Een zonnebrilhoofd voor vakantie, een hut met een hamer voor knutselen. Voor school en kennis maakt hij een blad.
Daar coachen we naar toe en hij tekent het hoofd zoals hij het gemaakt heeft. Voor de stomme dingen tekent hij een galgje met de pester eraan met een bewaker erbij. Eigen regie, hè 😉
Na het opruimen
Twee weken later komt Sander weer.
Ik zag vandaag een hele andere Sander. Hij kwam zelfverzekerder over en van de negativiteit van de vorige keer was niets meer over. De pester Berend is volgens hem verleden tijd. Toen ik vroeg hoe dat kwam, zei hij met een brede grijns: “Nou, sinds jij hebt gezegd hoe ik moet gaan staan, ziet hij ineens hoe groot ik ben en doet hij me niks meer!” Dat zorgt voor ruimte in zijn hoofd, nu dat uit de weg is. Nu Sander weet hoe hij sterk moet staan, laat Berend hem met rust.
Hoe weet je wie je in de kern bent, wat jouw kernwaarden zijn en wanneer je in de kern wordt geraakt? Hoe doe je recht aan wie jij ten diepste bent, je identiteit? Hoe ontdek je dat? Hoe ontrafel je dat? Een hele puzzel.
Dat is waar ik in de opleiding die ik nu volg antwoorden op vind en hoe ik het leer toepassen bij mijn cliënten met Posttraumatische stressstoornissen en andere hulpvragen. Ik zocht antwoorden en schreef me in voor de Post-HBO “PTSS en zingeving”. Wederom een KTNO geaccrediteerde opleiding waar ik aanvullende waardevolle tools en werkwijzen leer om mijn cliënten nog beter te kunnen begeleiden bij hun hulpvragen. In Deventer, dat wel. Een flink stuk reizen voor mij elke 2 weken een jaar lang. Maar, wow! Wat heeft de 1e van de 3 modules de afgelopen maanden al veel opgeleverd!
De 1e module “PTSS herkennen en effectief ontrafelen van het levenspad” was een mooie ontdekkingsreis vol met bewustwordingen, ontdekkingen en reflecties op mijn eigen levenspad en die van mijn medestudenten. Afgelopen zaterdag op de examendag sloten we af met een presentatie over je eigen persoonlijke groei en ontwikkeling in de 1e module. Het voelde als puzzelstukjes die op hun plek zijn gevallen. En zo heb ik het ook gepresenteerd. Een groot deel van de puzzel had ik al gelegd tijdens de opleiding tot E.E.N.-therapeut, die ik vorig jaar na 3 jaar afrondde. De afgelopen maanden waren een hele waardevolle aanvulling hierop.
Ik kijk uit naar module 2 “PTSS en de bijbehorende levensvragen herkenbaar maken voor je cliënt”. A.s. woensdag mag ik weer. Ik heb er zin in!
“Ik kan het ook nooit goed doen in jouw ogen!” of “waar slaat dít nou weer op?” of “doe es effe normaal!”.
Herken je zulke uitspraken over en weer? Zulke reacties kunnen soms erg confronterend zijn. Je reactie op het gedrag van een ander kan soms zelfs buiten proportioneel overkomen bij die ander. Als deze dat dan aan jou terugkoppelt, werkt dat vaak averechts. Je wordt nog bozer, nog verdrietiger of je voelt je totaal niet begrepen, gehoord en gezien. Herken je dat?
Ik zag het vaak om me heen
Toen ik nog in loondienst werkte, had ik heel veel contact met collega’s. Diverse uitgesproken karakters en persoonlijkheden liepen in en uit en ik genoot van al die verschillen. Ik had het feilloos door als er toneelgespeeld werd of iemand reageerde vanuit zijn hoofd of vanuit zijn of haar hart. Ik prikte eigenlijk altijd al door het gedrag heen naar wat eronder zat. Dat vond ik heel gewoon en dat maakte ook dat ik me niet snel persoonlijk aangevallen voelde als iemand boos of geïrriteerd reageerde in bepaalde situaties.
Mijn normaal is niet het normaal van een ander
Maar dat bleek niet zo gewoon te zijn als ik dacht. Als mens ben je geneigd om jezelf als normaal te bestempelen en te denken dat iedereen zo denkt als jezelf. Niets is minder waar. Ik merkte dat er collega’s woedend konden worden door gedrag van een andere collega, terwijl ik wel zag wat daaronder zat en er begrip of compassie voor had. Dat maakte denk ik ook dat ik het met de meeste collega’s goed kon vinden en zij met mij en dat zij gemakkelijk open waren naar mij toe en hun kwetsbaarheid durfden te laten zien aan mij.
Woedend werd ze ervan
Eén collega waarschuwde mij voor een andere collega, die volgens haar enorm lomp uit de hoek kon komen, altijd de meest onmogelijke verwachtingen had en niet eens dankjewel kon zeggen als je iets voor hem had gedaan. Hij reageerde nooit op e-mails en vragen en belde nooit terug als je hem nodig had. Woedend werd ze ervan en ze was blij, dat met mijn komst hij mijn ‘pakkie an’ zou worden. Ik zou veel met deze collega moeten gaan samenwerken, dus ik was benieuwd.
Hulpverleners met hulpverlenerstrauma, kun je dit voorkomen?
Hulpverlenerstrauma
Hulpverlenen. Opkomen voor de zwakkeren in de maatschappij, een roeping om het welzijn van anderen te willen verbeteren. De meeste mensen in de zorg voelen dit zo, het is iets wat ze het allerliefste doen, ook al zijn het de een van de zwaarste beroepen die er zijn. Zeker nu in de Corona-tijd.
Hulpverlenen wordt steeds belangrijker in onze onrustige samenleving. Maar liefst 1 op de 5 jongeren kampt met psychische problemen, groot of klein en het aantal mensen dat – naar eigen zeggen – met burn-out klachten kampt, schommelde jarenlang rond de 10 procent en bedraagt nu 14 procent. Ook de vergrijzing zorgt ervoor dat er steeds meer hulpverleners in de zorg nodig zijn.
Belastend voor de hulpverlener
Soms wordt wel eens vergeten hoe belastend het verlenen van zorg kan zijn voor de hulpverleners zelf. De confrontatie met het leed van cliënten laat hulpverleners niet onberoerd. Of ze maken situaties mee die (levens)bedreigend zijn, of emotioneel enorm belastend zijn. Ook voor hen kan het allemaal eens te veel worden.
4 cursisten geslaagd vandaag tijdens de praktijkdag! 2 maanden lang mocht ik deze cursisten begeleiden. Volledig online door de Corona maatregelen. En dat ging boven verwachting zo soepel en fijn.
De cursisten zijn blij met wat ze geleerd hebben en nu in de dagelijkse praktijk kunnen toepassen op een MBO in Eindhoven, een coachpraktijk in Sittard, als Jeugdzorgwerkers in Heerlen en zelfs een bevlogen dame uit Portugal voor iedereen met een trauma in haar omgeving door een bosbrand.
Wat een mooie oplossingen van de cliënten zelf kwamen er vandaag tijdens de praktijksessies voorbij. 1 x even bijgesprongen voor iets kleins, maar ze deden het allemaal geweldig vandaag. Coachees die verbaasd waren, versteld stonden en echt ervaarden dat hun hoofd opgeruimd voelde en hun nare ervaringen tot neutrale kale feiten werden gereduceerd. Deze nieuwe MatriXprofessionals zijn er klaar voor. En als toetje hele mooie feedback van de deelnemers die ik mijn zak mocht steken.
✅ 1e oefendag MatriXtraining Flexibel geslaagd! Deze training heet niet voor niets Flexibel is wel gebleken. Last minute hebben we eind vorige week besloten de training niet op locatie te begeleiden, maar volledig online te doen. En dat ging prima voor het 1e oefendagdeel!
✅ Met WebinarJam en Zoom hebben we al onze leerdoelen voor deze 1e dag behaald en de deelnemers waren erg tevreden.
✅ Deze 1e dag hebben ze geleerd de MatriXmethode uit te leggen aan de hand van het werkmodel en emotiemodel, om hun eigen hoofd op te ruimen en hoe dat toe te passen in de praktijk.
✅ Ook leerden ze hoe te leren en hoe ze de basis van rekenen en taal handiger kunnen onthouden.
Over 2 weken, nadat zij de volgende module online hebben bestudeerd en alle video’s hebben bekeken gaan we verder met verwerken en oplossen van emoties, trauma’s en angsten.
Ik heb er zin. Mijn cursisten zijn nu al toppers! 💪🏻
De resultaten van het hoofd opruimen. Rust, ruimte en overzicht
Als je ernstig ziek wordt, dan komt er nogal wat op je af. Duizend vragen, waarop duizend antwoorden mogelijk zijn, maar die je vaak nooit gaat krijgen. Vlak na het horen van de diagnose staat je wereld op zijn kop. En niet alleen jouw wereld maar ook die van je partner en je kinderen en anderen die dicht bij je staan, zoals ouders, broers en zussen. Het voelt alsof de grond onder je voeten wordt weggevaagd. En hoe zorg je er vervolgens voor dat je geliefden niet ook vastlopen?
1 op de 3 kinderen ervaart verhoogde PTSS-symptomen Als bij één van de ouders de diagnose kanker is gesteld, blijken 1 op de 3 kinderen last te hebben van verhoogde posttraumatische stress symptomen (PTSS). Dit blijkt uit onderzoek van Gea Huizinga van het Universitair Medisch Centrum Groningen. Zij is gepromoveerd op haar onderzoek op 13 december 2006 aan de Rijksuniversiteit Groningen.
Onderzoek Jaarlijks worden in Nederland ongeveer 10.000 gezinnen met thuiswonende kinderen geconfronteerd met de diagnose kanker bij één van de ouders. Uit het onderzoek van Huizinga blijkt dat kinderen de eerste vier maanden na de diagnose bij de ouder, het meest last hebben van stress. Echter, ook één tot vijf jaar na de diagnose had 28% van de onderzochte kinderen verhoogde PTSS-symptomen. Kinderen gaven aan ook meer andere emotionele en gedragsproblemen te ervaren. In de loop van de tijd leken zij hun psychische klachten steeds meer met lichamelijke klachten te uiten.
Van kwaad tot erger Volgens Huizinga is het belangrijk dat de problemen van deze kinderen in een vroeg stadium gesignaleerd worden. Omdat de ouder behandeld wordt voor kanker, zijn deze kinderen vaak onzichtbaar voor hulpverleners in het ziekenhuis. Voorlichting over de mogelijkheid van het ontwikkelen van een PTSS door kinderen van een ouder met de diagnose kanker lijkt dus wel op zijn plaats. Onbehandelde PTSS blijft een leven lang een trigger bij allerlei situaties. Ook ontwikkelen kinderen allerlei coping-mechanismen om met de situatie om te kunnen gaan.
Hoe uit dit zich bij kinderen Veel zieke ouders vertellen niet veel aan hun kinderen over het verloop van de ziekte, de behandeling of hoe ze zich echt voelen. Ze willen hun kinderen beschermen tegen verdriet, pijn en zorgen over hen. Begrijpelijk, dat is je taak als ouder om je kinderen te beschermen.
Maar wat er dan vaak gebeurt is dat kinderen de gaten in het verhaal zelf gaan invullen en erover gaan piekeren. Ze liggen er wakker van en raken het gevoel van controle en regie hierdoor volledig kwijt. Ze zijn bang om vragen te stellen en ouders ermee lastig te vallen, omdat ze zien en voelen dat zij het al moeilijk genoeg hebben.
Het is zover! Mijn laatste werkweek in loondienst zit erop! Het voelt als een overwinning. Overwinning van mezelf. Overwinning van mijn eigen onzekerheden, mijn twijfels, mijn smoesjes, uitvluchten en uitstel.
De keuze voelde meteen zó goed, dat toen ik hem eenmaal gemaakt had, afgelopen september, ik daarna ook écht niet meer getwijfeld heb. Mijn onzekerheid en mijn twijfels, over mezelf, een eigen praktijk, heb ik de afgelopen jaren vaak in de ogen gekeken. Eerst nog wat voorzichtig, maar steeds vaker recht in de ogen, omdat ik zelf heb ervaren hoe helend dat werkt.
En ik heb geleerd om te durven dromen! In mei vorig jaar beschreef ik mijn ideale dag aan een collega-therapeut, en oh, wat leek deze toen nog ver weg en onmogelijk! Maar door het hardop te zeggen is het gaan leven en kwam ik na de zomervakantie terug met mijn besluit. Veel sneller dan verwacht, maar onvermijdelijk.
In 2020 ga ik voor 100% voor Praktijk Chrit. Zo kan ik écht iets waardevols neerzetten en écht iets betekenen voor mensen die vastlopen in het leven. Maar ook om mezelf te behoeden voor vastlopen, want het werd steeds drukker in de praktijk en ik maakte steeds langere dagen.
Hoogtevrees is een angst die heel veel voorkomt. Veel mensen hebben er last van. Er valt natuurlijk goed mee te leven. Je vermijdt gewoon de situaties die jouw angst triggeren. Makkelijk zat. Maar in sommige situaties kan het wel handig zijn om deze angst aan te pakken en er daadwerkelijk overheen te komen. Veel mensen weten helemaal niet dat hoogtevrees heel erg goed te behandelen is, laat staan dat je ervan af kunt komen.
Genetisch
Mensen hebben een natuurlijke angst voor hoogte. En dat is maar goed ook, want hoogten zijn gevaarlijk en de angst hiervoor zorgt ervoor dat we ons niet in potentieel levensbedreigende situaties wagen. Een natuurlijke angst kan echter ook uitgroeien tot een fobische angst. Dan is de angst veel intenser. Dan heb je het bijvoorbeeld al als je op de 2e trede van je keukentrapje staat of als je tegen de kerktoren omhoogkijkt, zoals ik dat had.
Had? Nu niet meer dan?
Inderdaad. Nu niet meer. Ik had het al van jongs af aan. We hadden thuis paarden en daarom ook een hooizolder. Dat was een gat in plafond in de ruimte voor de stallen, waar een lange ladder in stond. We speelden daar wel eens en omhoog de ladder op ging altijd wel. Maar het weer naar beneden gaan, werd elke keer een groter drama. Ik durfde niet achterstevoren de ladder weer op te stappen en dat gat weer in te gaan. Het leken wel 50 meters i.p.v. 4, die diepte. Later viel ik zelfs om als ik onder de hoge kerktoren stond en omhoogkeek.
Van kwaad tot erger
Ik herinner me zelfs een cursus in een heel hoge toren in Utrecht met glazen ramen tot op de vloer. Mooi dat ik niet aan de raamkant ging zitten!! Tot ik echt last kreeg van mijn hoogtevrees tijdens onze vakanties in de bergen. We liepen over een pad langs een rotswand, met een enorm ravijn eronder, dat van stenen over ging in houten planken. Na elke bocht hoopte ik dat de plankjes over zouden gaan in een stenen pad met bomen ernaast, maar er leek geen einde aan te komen. Terug was geen optie, want we kwamen van boven en we hadden de kinderen bij ons. Ik heb afgezien en ook de kinderen waren onder de indruk van mijn angst.
