Auteur: Chrit

Ik deel een gedichtje met toestemming van de schrijver. Het geeft zo mooi weer waar ik mijn cliënten in mag begeleiden. Van denken naar voelen, uit het hoofd en luisteren naar je hart en je lijf. Ik ben heel benieuwd naar wat dit gedichtje in jou raakt. 💛

Wat zeg je tegen een vriendin die het moeilijk heeft en zichtbaar worstelt met haar eigenwaarde. Die zichzelf steeds naar beneden haalt met opmerkingen als: “dat kan ik toch niet”, “ik zie er niet uit”, “ik durf het niet”, “daar ben ik veel te dik voor”?

Zou het in je opkomen om tegen haar te zeggen: “je hebt gelijk, dat kan jij nooit en je haar zit inderdaad stom, je bent een schijterd en je moet nodig afvallen”. “Nee, natuurlijk niet!” hoor ik je denken. Toch is dit wat heel veel vrouwen, mannen en jongeren tegen zichzelf zeggen. We doen allemaal aan ‘zelfpesterij’ en zijn onze grootste criticus en saboteur. We kunnen ontzettend steunend, bemoedigend, vergevingsgezind en lief zijn voor anderen, maar zijn dat soms helemáál niet voor onszelf.

Waarom doen we dat eigenlijk? Wat levert dat op? En is het wel onze eigen stem die deze dingen roept, of is het een echo van iemand in je leven die dat regelmatig tegen je zei en ben je het gaan geloven? Was er iemand in jouw leven waar het nooit goed genoeg voor was? Die nooit “dankjewel” zei, maar altijd iets aan te merken had op wat je voor hem of haar deed? Of iemand die jouw waarneming altijd in twijfel trekt?

Een rood poppetje is iemand die je identiteit telkens weer onderuithaalt. Je eigen regie, eigenwaarde, bestaansrecht en toekomstperspectief krijgt een knauw wanneer je in je omgeving geen weerklank vindt.

Als jouw mening of jouw verhaal telkens weer van tafel wordt geveegd, wordt gebagatelliseerd of telkens wordt ontkend dat het klopt, ga je vanzelf twijfelen aan je eigen oordeel en ervaring. En als je dan ook nog eens afhankelijk bent van degene die dat doet, dan ga je steeds minder vertrouwen op wat je hoort, ziet en voelt. Je gaat dan maar mee in de denkwijze van diegene, want anders sta je er straks misschien helemaal alleen voor! Dat is wat een afhankelijke relatie met een rood poppetje met je kan doen.

In de praktijk zie ik het vaak bij vrouwen en mannen die een relatie hebben of hadden met een narcistische partner of die dealen met ouders, waarbij het nooit goed genoeg is.  Stukje bij beetje brokkelt hun zelfvertrouwen af en twijfelen ze meer en meer aan hun eigen waarneming. En zie dan nog maar eens los te komen van zo’n toxische partner of met plezier een bezoek te brengen aan zo’n ouder, wanneer je weet dat, zodra je deur binnenloopt, je de eerste opmerking alweer mag incasseren.

We kunnen allemaal wel meer groene poppetjes gebruiken in ons leven. Mensen waarbij we ons gezien en gehoord voelen. Die begrip hebben en steun geven als we dat nodig hebben en waarbij we weerklank vinden.

Ga maar eens na, wie er in jouw leven een rood poppetje is en wie een groene. En als je identiteit zo beschadigd is dat je er zelf niet meer uitkomt, ben ik graag een groen poppetje voor jou. Zonder oordeel, want dan kom je tot de kern. De kern van wie jij bent, wat er echt telt voor jou en wat jij belangrijk vindt in het leven. Dan leggen we samen jouw leven onder de loep en gaan we uitzoeken, waar jij over jouw grenzen laat gaan en veel belangrijker, hoe jij jouw zelfvertrouwen weer kan versterken, zodat jij je grenzen weer durft aan te geven en je ze goed kan bewaken. Dan ontstaat er ruimte om te zijn wie jij in de kern bent én ruimte voor nieuwe keuzes.

Voel je welkom.

Tja, zo ging dat nou eenmaal vroeger. Als je verdrietig was kreeg je te horen: “Stel je niet aan! Hou op met janken!” Als je iets niet durfde en bang was kreeg je hetzelfde naar je hoofd geslingerd. Er werd niet tegen je gepraat, maar geschreeuwd en alle rotklusjes waren voor jou. Eigenlijk heb je maar een handjevol fijne herinneringen aan je jeugd en dat zijn herinneringen waarbij je niet thuis was, maar bij een lieve tante of bij die fijne juf. Op je 8^e wist je al dat hoe het bij jullie thuis ging, niet klopte. Je dacht er vaak over na om weg te lopen. Je ging wel een hutje bouwen op de heide, of naar de juf, maar je bedacht ook allemaal waarom dat toch niet zou kunnen of lukken en je deed het uiteindelijk niet.

Nu ben je bijna 60, uitgevallen op je werk met een burn-out en word je geconfronteerd met jezelf, je traumatische jeugd en al die boosheid die je al die jaren bij je draagt. Het is een chaos in je hoofd.

We gaan aan de slag. Je schiet vol als ik aanbied om je te helpen om je hoofd te ordenen. Het raakt je. Je bent zelf altijd een en al behulpzaamheid naar anderen. Ik vraag je of van je zelf ook om hulp mag vragen en ontvangen? Het besef dat je op zulke momenten ook tegen jezelf zegt: “Stel je niet aan! Hou op met janken!”, geeft je inzicht in wat je te doen hebt. Dit zou je namelijk nooit tegen een ander zeggen.

Na een uur ga je met een stralend gezicht de deur uit. In je hoofd is er nu een mooie bloemenweide en de rest staat erbuiten of in je lijf.

Volgende keer gaan we naar buiten. Eens kijken of we wat van die boosheid kunnen loslaten en onttriggeren in de natuur. Je kijkt er naar uit. En ik ook!

Vanmorgen vroeg om half 9 ging mijn telefoon. “Hi, met Miriam. Hey, ik wil even zeggen dat ik de afspraak van komende zaterdagochtend wil annuleren”. Ik zeg: “Vertel, wat is er aan de hand.”

“Nou, ik denk dat ik het niet meer nodig heb. Ik zit na onze laatste afspraak zó in een positieve mindset, dat het eigenlijk wel helemaal goed gaat met me.” Ik begin te lachen. De laatste keer, een paar weken geleden, spraken we buiten, in een bosrijke omgeving, af en hadden daar een intensieve sessie, waarin ze tot veel inzichten en bewustwording kwam. “Zulke telefoontjes krijg ik het allerliefste, Miriam!”.

Na 5 sessies, waarin we hebben ontrafeld, uitgepluisd, inzichten gevonden en bewustwording gecreëerd hebben en waar nodig ervaringen hebben gematriXt, transformeerde Miriam van iemand die in een burn-out dreigde te raken, werk deed wat niet bij haar paste en onverwerkt leed uit haar jeugd met zich meesleepte, tot een energieke vrouw, met een nieuwe baan, waarbij haar hart elke dag weer een huppeltje maakt en het vooruitzicht heeft op een nieuw thuis waar ze zo naar verlangt.

“En dat heb je allemaal zelf gedaan”, zeg ik. “Ja! Maar wel met jouw hulp!”, zegt ze lachend.

Dankjewel Miriam. Het is zo fijn om het verschil te mogen maken. Mijn dag is goed begonnen!

Volgens zijn moeder heeft Sander van 9 wat hulp nodig met rekenen. De tafels willen er maar niet in en dat levert thuis frustratie, strijd en verdriet op. Ook heeft zijn zelfvertrouwen daar een deuk van opgelopen. We gaan aan de slag met hoofdopruimen. Hij zegt geen zelfvertrouwen te hebben. Hij zegt over zijn 1^e tekening dat er niks leuk is in zijn leven. Twee pesters op school, daar heeft hij het meeste last van. Die tekent hij ook in zijn hoofd. Zijn familie zit in een zakje bij zijn borst, maar die zitten gevangen in een kooi. Alles van school loopt zo zijn hoofd uit via een rioolpijp. Er is helemaal geen plaats voor het onthouden van al die tafels! Moeder is verbaasd, ze wist wel van de pesters, maar niet dat het zo groot is in zijn hoofd.

Wie Sander enorm irriteert is Berend. Een vervelende jongen die hem meerdere keren per week omver beukt voor de lol. Als ik hem vraag welk gedrag hij op zo’n moment nodig heeft van zichzelf noemt hij “voor mezelf opkomen”.
We ontladen eerst het gevoel dat hij krijgt als de pestkop op school op hem afkomt lopen om hem om te beuken. Warme boosheid in zijn hoofd. Als een bommetje, die haalt hij eruit en gooit hem op Berend, gooit de restjes in een vuurtje en gooit die restjes weer in een afgrond. We doen de anti-pestoefening erachteraan voor deze pester. Dat vindt Sander leuk. We doen een circle of excellence en vullen deze met alle eigenschappen die Sander nodig heeft bij een volgende ontmoeting met zijn pester. Hij gebruikt hiervoor zijn eigen hulpbronnen uit positieve eigen ervaringen.

Een andere pester is Kees, die hem online een lelijk woord noemde vanwege zijn online naam. Die vindt hij minder erg dan Berend, dus daar wil hij vandaag niks mee doen.

We gaan verder met zijn hoofd, zoals hij het zou willen. Deze is al veel rustiger en hij weet precies wat hij overal voor wil maken. Een waterpolo cap voor sport. Een das voor Scouting. Een VIP-huis voor zijn familie. Een poepscheetkussen voor leuke dingen. Een koektrommel voor vrienden. Een zonnebrilhoofd voor vakantie, een hut met een hamer voor knutselen. Voor school en kennis maakt hij een blad.

Daar coachen we naar toe en hij tekent het hoofd zoals hij het gemaakt heeft. Voor de stomme dingen tekent hij een galgje met de pester eraan met een bewaker erbij.
Eigen regie, hè 😉

Twee weken later komt Sander weer.

Ik zag vandaag een hele andere Sander. Hij kwam zelfverzekerder over en van de negativiteit van de vorige keer was niets meer over. De pester Berend is volgens hem verleden tijd. Toen ik vroeg hoe dat kwam, zei hij met een brede grijns: “Nou, sinds jij hebt gezegd hoe ik moet gaan staan, ziet hij ineens hoe groot ik ben en doet hij me niks meer!” Dat zorgt voor ruimte in zijn hoofd, nu dat uit de weg is. Nu Sander weet hoe hij sterk moet staan, laat Berend hem met rust.

Hoe weet je wie je in de kern bent, wat jouw kernwaarden zijn en wanneer je in de kern wordt geraakt? Hoe doe je recht aan wie jij ten diepste bent, je identiteit? Hoe ontdek je dat? Hoe ontrafel je dat? Een hele puzzel.

Dat is waar ik in de opleiding die ik nu volg antwoorden op vind en hoe ik het leer toepassen bij mijn cliënten met Posttraumatische stressstoornissen en andere hulpvragen. Ik zocht antwoorden en schreef me in voor de Post-HBO “PTSS en zingeving”. Wederom een KTNO geaccrediteerde opleiding waar ik aanvullende waardevolle tools en werkwijzen leer om mijn cliënten nog beter te kunnen begeleiden bij hun hulpvragen. In Deventer, dat wel. Een flink stuk reizen voor mij elke 2 weken een jaar lang. Maar, wow! Wat heeft de 1e van de 3 modules de afgelopen maanden al veel opgeleverd!

De 1e module “PTSS herkennen en effectief ontrafelen van het levenspad” was een mooie ontdekkingsreis vol met bewustwordingen, ontdekkingen en reflecties op mijn eigen levenspad en die van mijn medestudenten. Afgelopen zaterdag op de examendag sloten we af met een presentatie over je eigen persoonlijke groei en ontwikkeling in de 1e module. Het voelde als puzzelstukjes die op hun plek zijn gevallen. En zo heb ik het ook gepresenteerd. Een groot deel van de puzzel had ik al gelegd tijdens de opleiding tot E.E.N.-therapeut, die ik vorig jaar na 3 jaar afrondde. De afgelopen maanden waren een hele waardevolle aanvulling hierop.

Ik kijk uit naar module 2 “PTSS en de bijbehorende levensvragen herkenbaar maken voor je cliënt”. A.s. woensdag mag ik weer. Ik heb er zin in!

“Ik kan het ook nooit goed doen in jouw ogen!” of “waar slaat dít nou weer op?” of “doe es effe normaal!”.

Herken je zulke uitspraken over en weer? Zulke reacties kunnen soms erg confronterend zijn. Je reactie op het gedrag van een ander kan soms zelfs buiten proportioneel overkomen bij die ander. Als deze dat dan aan jou terugkoppelt, werkt dat vaak averechts. Je wordt nog bozer, nog verdrietiger of je voelt je totaal niet begrepen, gehoord en gezien. Herken je dat?

Ik zag het vaak om me heen

Toen ik nog in loondienst werkte, had ik heel veel contact met collega’s. Diverse uitgesproken karakters en persoonlijkheden liepen in en uit en ik genoot van al die verschillen. Ik had het feilloos door als er toneelgespeeld werd of iemand reageerde vanuit zijn hoofd of vanuit zijn of haar hart. Ik prikte eigenlijk altijd al door het gedrag heen naar wat eronder zat. Dat vond ik heel gewoon en dat maakte ook dat ik me niet snel persoonlijk aangevallen voelde als iemand boos of geïrriteerd reageerde in bepaalde situaties.

Mijn normaal is niet het normaal van een ander

Maar dat bleek niet zo gewoon te zijn als ik dacht. Als mens ben je geneigd om jezelf als normaal te bestempelen en te denken dat iedereen zo denkt als jezelf. Niets is minder waar. Ik merkte dat er collega’s woedend konden worden door gedrag van een andere collega, terwijl ik wel zag wat daaronder zat en er begrip of compassie voor had. Dat maakte denk ik ook dat ik het met de meeste collega’s goed kon vinden en zij met mij en dat zij gemakkelijk open waren naar mij toe en hun kwetsbaarheid durfden te laten zien aan mij.

Woedend werd ze ervan

Eén collega waarschuwde mij voor een andere collega, die volgens haar enorm lomp uit de hoek kon komen, altijd de meest onmogelijke verwachtingen had en niet eens dankjewel kon zeggen als je iets voor hem had gedaan. Hij reageerde nooit op e-mails en vragen en belde nooit terug als je hem nodig had. Woedend werd ze ervan en ze was blij, dat met mijn komst hij mijn ‘pakkie an’ zou worden. Ik zou veel met deze collega moeten gaan samenwerken, dus ik was benieuwd.

Hulpverleners met hulpverlenerstrauma, kun je dit voorkomen?

Hulpverlenen. Opkomen voor de zwakkeren in de maatschappij, een roeping om het welzijn van anderen te willen verbeteren. De meeste mensen in de zorg voelen dit zo, het is iets wat ze het allerliefste doen, ook al zijn het de een van de zwaarste beroepen die er zijn. Zeker nu in de Corona-tijd.

Hulpverlenen wordt steeds belangrijker in onze onrustige samenleving. Maar liefst 1 op de 5 jongeren kampt met psychische problemen, groot of klein en het aantal mensen dat – naar eigen zeggen – met burn-out klachten kampt, schommelde jarenlang rond de 10 procent en bedraagt nu 14 procent. Ook de vergrijzing zorgt ervoor dat er steeds meer hulpverleners in de zorg nodig zijn.

Belastend voor de hulpverlener

Soms wordt wel eens vergeten hoe belastend het verlenen van zorg kan zijn voor de hulpverleners zelf. De confrontatie met het leed van cliënten laat hulpverleners niet onberoerd. Of ze maken situaties mee die (levens)bedreigend zijn, of emotioneel enorm belastend zijn. Ook voor hen kan het allemaal eens te veel worden.

4 cursisten geslaagd vandaag tijdens de praktijkdag! 2 maanden lang mocht ik deze cursisten begeleiden. Volledig online door de Corona maatregelen. En dat ging boven verwachting zo soepel en fijn.

De cursisten zijn blij met wat ze geleerd hebben en nu in de dagelijkse praktijk kunnen toepassen op een MBO in Eindhoven, een coachpraktijk in Sittard, als Jeugdzorgwerkers in Heerlen en zelfs een bevlogen dame uit Portugal voor iedereen met een trauma in haar omgeving door een bosbrand.

Wat een mooie oplossingen van de cliënten zelf kwamen er vandaag tijdens de praktijksessies voorbij. 1 x even bijgesprongen voor iets kleins, maar ze deden het allemaal geweldig vandaag. Coachees die verbaasd waren, versteld stonden en echt ervaarden dat hun hoofd opgeruimd voelde en hun nare ervaringen tot neutrale kale feiten werden gereduceerd. Deze nieuwe MatriXprofessionals zijn er klaar voor. En als toetje hele mooie feedback van de deelnemers die ik mijn zak mocht steken.

Ik stuiter nog even na! Fijn weekend🥂✅😁💚

✅ 1e oefendag MatriXtraining Flexibel geslaagd! Deze training heet niet voor niets Flexibel is wel gebleken. Last minute hebben we eind vorige week besloten de training niet op locatie te begeleiden, maar volledig online te doen. En dat ging prima voor het 1e oefendagdeel!

✅ Met WebinarJam en Zoom hebben we al onze leerdoelen voor deze 1e dag behaald en de deelnemers waren erg tevreden.

✅ Deze 1e dag hebben ze geleerd de MatriXmethode uit te leggen aan de hand van het werkmodel en emotiemodel, om hun eigen hoofd op te ruimen en hoe dat toe te passen in de praktijk.

✅ Ook leerden ze hoe te leren en hoe ze de basis van rekenen en taal handiger kunnen onthouden.

Over 2 weken, nadat zij de volgende module online hebben bestudeerd en alle video’s hebben bekeken gaan we verder met verwerken en oplossen van emoties, trauma’s en angsten.

Ik heb er zin. Mijn cursisten zijn nu al toppers! 💪🏻